Αναζήτηση

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Μέρες Αδέσποτες

Σαν κι εσένα το πρωί στην αγορά
ψάχνω ένα φτηνό ζευγάρι φτερά
μου πουλούν κάτι κλεμμένα τελικά
κι όμως επιμένω


Παίρνω φόρα και ζυγίζω τον καιρό
το κορμί μου στο κενό να εμπιστευτώ
και ξεχνάω πως κι αυτό τον ουρανό
τον έχουν πουλημένο

 

Το έχει θέσει ορθότατα στους στίχους του ο Χρήστος Θηβαίος..Μέρες αδέσποτες στην πόλη, με αδέσποτα σκυλιά, γατιά και ανθρώπους..Προσπαθώ να μην δίνω χρήματα σε ζητιάνους, αλλά όσες φορές και αν έχεις δει την εκάστοτε γυναίκα με το μωρό της αγκαλιά στο πεζοδρόμιο, δεν μπορείς να μην εκτιμήσεις την σχεδόν έντεχνη ακινησία της και την σιωπηρή της απεύθυνση. Και ας έχει ακριβώς την ίδια σκηνοθεσία και η πρωτοξαδέρφη της ένα τετράγωνο πιο κάτω, με το δικό της (;) παιδί. Το αθηναϊκό ψύχος των τελευταίων ημερών με έκανε λιγότερο καχύποπτο με το συγκεκριμένο θέαμα ρε αδερφέ..Στην τελική είναι μία γυναίκα με ένα παιδί στο δρόμο και κάνει κρύο..Το ιδανικό θα ήταν να τους προσφέρεις μία κουβέρτα και κάτι να φάνε, αλλά η εμπειρία μου μού έχει δείξει ότι όταν κάποιος ζητάει χρήματα, θέλει χρήματα (βλ. άρθρο "Φίλε έχεις κάτι ψιλά να πάρω να φάω;" της 8ης Δεκεμβρίου του 2011). Το είχε πει άλλωστε και η Αρβελέρ, άλλο που εγώ την αγνόησα.. Έχει μεγάλη σημασία να δίνεις με ζεστό χέρι, αυτό που θέλει κάποιος και όταν το θέλει.. Και έτσι αφήνεις το ευρώ. Σκέφτηκα να της πω να πάρουμε στην γραμμή 1960 για τους άστεγους, αλλά από την άλλη, αν ήμουν άστεγος ή μετανάστης δεν ξέρω αν θα έπαιρνα ποτέ σε αυτές τις γραμμές. Ποιός μου εγγυάται εμένα που είμαι ο επαίτης Χ, ότι το Κλειστό Γυμναστήριο στο Ρουφ δεν είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης; Εδώ και οι μη-επαίτες είμαστε καχύποπτοι πλέον όταν μας προσφέρουν το οτιδήποτε. Χτυπημένο εισητήριο στο Μετρό σου δίνουν και το κοιτάς για να δεις μήπως έχει λήξει. Έτσι εύκολα θα πείσεις τον άνθρωπο που τον έχει φάει ο δρόμος και η έλλειψη πρόνοιας ότι ξαφνικά τον σκέφτηκες για να μην γίνει γρανίτα; Μόλις βλέπεις με το πρίσμα της βαρυχειμωνιάς αυτά που είχες συνηθίσει να προσπερνάς στα πεζοδρόμια της Αθήνας, το βουλώνεις νομίζω άμεσα και κόβεις την τσίχλα της κρίσης, που σου έχει στοιχίσει την περικοπή του bar hopping και του επώνυμου αρρώματος. Για την ώρα θες; Και πιστεύεις ότι έπονται ουσιαστικότερες περικοπές; Και πάλι, τυχεροί είμαστε για την ώρα και ευλογημένοι. Και νομίζω ότι αυτό θα το τυπώσω σε t-shirt για να το βλέπει και ο γείτονας που γκρινιάζει όποτε δεν λειτουργεί το ασανσέρ ή δεν έχει πετρέλαιο. Μικρογραφία της κοινωνίας είναι και η πολυκατοικία μάνα μου..Τόσα χρόνια έβαζες τον ίδιο για διαχειριστή, δεν ασχολήθηκες ποτέ με τις ανάγκες του συνόλου, εκείνος έφαγε το αποθεματικό και παρέδωσε την διαχείριση και ένα ρημαγμένο ασανσέρ σε άλλον. Και εσένα σε πείραξαν οι γάτες που τάιζαμε στην είσοδο, επειδή σκάλιζαν τα χώματα από την γλάστρα με το από-καιρό-ξεραμένο γιούκα. Αν η συμπόνια μας περιορίζεται μόνο στο γιούκα και στον ρεπόρτερ που πήγε 45' στην Πεντέλη, έφαγε λίγο χιόνι και τον λυπήθηκε η Μενεγάκη, ένα έχω να πω: Ουαί..

Αθηναϊκό ψύχος: παντού, αλλά στην τελική, καλή αφορμή για αγκαλιές ρε παιδία..
http://www.youtube.com/watch?v=1E3jV-1PV4I


Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

"Ωρέ πού πάμε; ωρέ;"

Ίσως να παραξενευτείτε από το θέμα του παρακάτω άρθρου, ίσως να μη σας συνηθίσαμε μέχρι στιγμής σε τέτοια θέματα, αλλά αφού το θέμα του blog είναι το τι βλέπουμε γενικά στην Αθήνα... θα σας πω τι βλέπω εγώ να συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο στην πόλη μας. Βλέπω παντού να ξεφυτρώνουν μαγαζιά με αναγραφόμενες πινακίδες όπως: "ΑΓΟΡΑ ΧΡΥΣΟΥ", "ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΗΤΑ" κ.α. Μπορείτε να αναλογιστείτε φαντάζομαι σε τι εποχές έχουμε φτάσει για να μας έχουν κυριεύσει τέτοιου είδους κιτρινομάγαζα (γιατί συνήθως θα τα βρείτε σ' αυτή την απόχρωση). Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη “κυριεύσει” αφού στην περιοχή μου έχω μετρήσει τουλάχιστον 10 σε χτυπητά μάλιστα σημεία κ σε αποστάσεις λίγων μόνο μέτρων. Τι γίνεται; Ποιος τα έχει; Γιατί κανείς δεν τα αναφέρει; Είναι νόμιμα; Είναι παράνομα; Ποιος δίνει άδειες για τέτοια μαγαζιά; Πού είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Μπορείτε να φανταστείτε πόσοι έχουν ήδη πέσει (και πόσοι ακόμη θα πέσουν) θύματα αυτών που δεν απέχουν καθόλου από τους τοκογκλύφους; Μάλλον δε θα γίνει όπως πάντα τίποτα,αλλά εγώ ένοιωσα την ανάγκη να το πω και κλείνω με την ελπίδα ότι κάποιοι θα ενδιαφερθούν και θα ασχοληθούν με το ζήτημα. Μην το περάσετε έτσι... πολλοί θα πέσουν στην παγίδα κ μπορεί να φτάσετε κι εσείς στην “ανάγκη” τους.

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

"Παράξενο φρούτο σου λέω.."


Μην το αρνείσαι. Σου έχει τύχει να είσαι μεθυσμένος νύχτα και να κοιτάς μία γκόμενα που δεν θα πρόσεχες καν την μέρα. Ή θα έλεγες "Γλυκούλα είναι ρε αδερφέ, αλλά ok". Kάτι ανάλογο έπαθα σήμερα με το Strange Fruit. Όχι της Holiday.. -με αυτό είμαι χρόνια καψούρης μεθυσμένος-ξεμέθυστος. Είναι ένα μικρό κόκκινο cafe-bar που έχω πιεί πάνω από δύο φορές τον espresso μου ή το τσάι μου εκεί, αλλά σήμερα το δοκίμασα στο λίγο πιο αργά του και στο λίγο πιο ποτό του -κάνει κρύο οπότε κονιάκ. Λίγο οι μουσικάρες που ακούγονται στο μαγαζί -από swing, jazz και blues μέχρι folk, Βjork και διασκευάρες- λίγο οι γιορτές, λίγο η παρέα -μιλούσαμε για το sex που κάνουμε και για το sex που δεν κάνουμε-  λίγο η όμορφη διακόσμηση με το καμπανάκι πίσω από τον dj -μου θύμισε κάτι από Circus αυτό το καμπανάκι, πριν γίνει στέκι για τα tale quale ημίαιμα τεκνα (διάλεξε εσύ που θα βάλεις τον τόνο) των Εξαρχείων και του Κολωνακίου, ξέφυγα όμως από το θέμα... Και λίγο το κονιάκ που λες, ήρθα και ερωτεύτηκα νύχτα, μαγαζί που δεν θα το πρόσεχα μέρα, παρά την κόκκινή του πρόσοψη. Καταρχάς, συνειδητοποίησα για ακόμη μία φορά ότι ο κόσμος βγαίνει σε συνοικιακά μαγαζιά που το αξίζουν και ότι τα μικρά μαγαζιά έχουν κέφι! Όταν άκουσα να παίζει το "love me or die", κατέβασα την τελευταία μου γουλιά κονιάκ και μία επική τζούρα από το στριφτό μου, κοίταξα την Σ. και είχα πλέον καταλάβει γιατί το αγαπάει τόσο αυτό το μαγαζί. Οπότε, αν δείτε κόσμο σε τρύπα της γειτονιάς σας, για κάποιο λόγο θα είναι εκεί.
Εγώ πάντως ξέρω σε ποιό party θα πάω για παραμονή Χριστουγέννων..

Υ.Γ: Παράξενα φρούτα και αυτοί που δουλεύουν στο μαγαζί..Λες ότι το έσκασαν από swing party άλλης δεκαετίας...for sure.

Strange Fruit: Πατησίων 354, Άνω Πατήσια

"Η χρονομηχανή του Μ."

Φίλος καλός. Ορισμός του ροκά. Το ένιωσε, το έγραψε, το έστειλε. Αναφέρεται σε δεκαετία που εγώ καλώς ή κακώς δεν πρόλαβα την Αθήνα. Μας άρεσε και το μοιραζόμαστε. Σε ευχαριστώ πολύ Μιχάλη Δελλή για το step back στο time που δεν έζησα: 




"Η μάσκα που κρύβεις"
.. τραγουδούσαν οι "ΤΡΥΠΕΣ" την δεκαετία του 1990 στην αρχή της εφηβείας μου και η έξαρση της οργισμένης τεστοστερόνης μου έφτανε στο pick της σε συναυλίες στο Ρόδον και σε κάτι υπόγεια bar στα Εξάρχεια.
Η Αθήνα πιο γκρίζα απο ποτέ, με τα λεοφωρεία να βγάζουν μαύρη ππίσσα (υπ'ηρχαν και εκπομπές με τους ρύπους στην TV),το ΜΕΤΡΟ το βλέπαμε σε ταινίες σε συνοικιακά σινεμά στους Αμπελόκηπους,αφού για να κατέβουμε στο κέντρο έπρεπε να το πούμε στους γονείς μας 3 μέρες πριν, ωστε να ξεπαγώσουν τον κιμά, να φτιάξουν ταπεράκι με κεφτεδάκια και να πάρουμε και την "ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ" , κάνοντας με το λεωφορέιο "Β2" απο ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ-ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ την ταινια "ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ" να μοιάζει με παιδικό παραμύθι.
Φτάνοντας στο Σύνταγμα αρχίζαμε να βλέπουμε τους πρώτους μετανάστες και αναρωτιόμασταν "ρε συ όλοι οι φτωχομπινέδες τουρίστες έρχονται στην Ελλάδα πώς ντύνονται έτσι στις άλλες χώρες"? Γιατί εμείς για να μάθουμε να τρώμε το χαβιάρι και τον σολωμό (οχι τον ποιητή),τρωγαμε ξυλιές στον πωπο απο τον μπάτλερ-δάσκαλο του σπιτιού μας.
Τέτοιες μέρες Χριστουγέννων η Ερμού και η Αθηνάς με την χαρακτηριστική φωνή "ΦΤΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" απο τον κύριο Ανδρέα γέμιζε μεγαλοκοπέλες αφου η "νεολαία" πήγαινε Μοναστηράκι για "ΒΕΡΜΑΧΤ" και" ΦΛΑΙΤ"μπουφαν με κονκάρδες "MOTORHEAD","IRON MAIDEN" και οι wannabe "ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ" τσακώνονταν με τα wannabe PUNK "RAGE AGAINST THE ΚΑΠΗ (MACHINE ήθελα να πω)",'εξω απο το metropolis στην Πανεπιστημίου και όλοι μετά ενωμέμοι για τετράγωνο μπιφτέκι δίπλα στα Wendy's.
15 xρόνια μετά και ενώ ακόμη και οι "ΕΜΟ" έγιναν "ΗΜΟΥΝ" και πλέον στα σκαλιά του ΜΕΤΡΟ κάθονται σκυλιά, και ενώ στην Ερμού τα "ATTICA-ZARA-BERSHKA-H&M ή αλλιώς M&Ms όπως άκουσα πρόσφατα απο μια ξανθία στο δρόμο"έχουν κάνει την Αθήνα το κέντρο του shopping, το I-PHONE 5 αποτελεί το καλύτερο δώρο Χριστουγέννων εγώ ακομη αναρωτιέμαι...
Μήπως ο Ρασσούλης ήταν προφήτης όταν έγραφε το 'ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ" ή μήπως ο Βαρδής είχε το κληρονομικό χάρισμα όταν ερμήνευε "ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΓΙΑ ΝΟΙΚΙ"εν μέσω κρίσης σαν αλλος ΜΥΡΙΑΜ-ΤΖΟΣΟΥΑ?
Καταλήγω στον ποιητή ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΓΕΛΑΚΑ και τραγουδώ αφήνοντας το "κέντρο".ΦΑΝΕΡΩΣΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ ΠΟΥ ΦΟΡΑΣ"..
'Αλλωστε μεταξύ της γέννησης και της σταύρωσης καινε τους καρνάβαλους.ΤΥΧΑΙΟ?ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!!!
ΦΙΛΙΑ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ....


Μetropolis: Πανεπιστημίου 54 & Μπενάκη (όχι αυτά που τα έκαιγαν)
Ρόδον: Όταν ήταν ανοιχτό έκανε γαμώ τα live
Wendy's: Όταν ήταν ανοιχτά, κάποιος σκαρφίστηκε τα Goody's

"Από την Ξάνθη με αγάπη.." #2


Ναι, οk, το blog είναι για το urban life της Αθήνας. Όμως, έχουμε μπει σε εορταστικό κλίμα και έχουμε καλούς φίλους σκόρπιους και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, οπότε θα κάνουμε ακόμη μία εξαίρεση. Γιατί τελικά πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι..Άσχετο.




"Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό"

Σίγουρα όλοι σας έχετε ανθρώπους για τους όποιους θα μπορούσατε να διανύσετε από λίγα έως αρκετά χιλιόμετρα για να τους συναντήσετε….Άλλοι το κάνουν εύκολα και άλλοι δύσκολα..άλλοι κάνουν 12 ώρες ταξίδι για ένα καφέ με την παρέα τους (βλέπε http://kane-niaou.blogspot.com/2011/12/starbucks.html) και άλλοι με το ζόρι μπαίνουν στο 5 (τρόλευ Λαμπρινή-Τζιτζιφιές) ώστε να απολαύσουν ένα κονιάκ στο Booze. Το απότελεσμα είναι πάντα το ίδιο.

Εφέτος οι περιστάσεις θα μου στερήσουν αυτό το παιδιάστικο ενθουσιασμό και κέφι που νιώθω σαν παίρνω την στροφή από Ανδριτσαίνης για Νιόβης, μα επειδή πιστεύω στην συμπαντική δικαιοσύνη κάποιος άλλος θα βιώσει το αντίστοιχο συναίσθημα! Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν οι φίλοι (καλά υπάρχουν και άτομα που γίνονται κομμάτια, που λέει και η ποιήτρια αλλά αυτά θα τα αναλύσουμε σε άλλη φάση) για να σε συμπληρώνουν και να καλύπτουν τα κενά σου..

Αυτά τα Χριστούγεννα σκεφτείτε καλά ποιοι άνθρωποι σας έχουν ανάγκη κοντά τους και θυσιάστε βρε παιδιά για λίγο την βολή σας ! Τζάμπα είναι μάνα μου! Όσο για μένα μην ανησυχείτε διόλου ..μπορεί ο Κρόνος να στάθηκε πολύ σκληρός μαζί μου όλο το 2011 αλλά επειδή είναι δίκαιος, κάτι μου φέρνει (και δεν είναι δέμα με ταπεράκια)! Οκ! σταματάω τις θεωρίες και πάω να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι γιατί για να βιώσει αυτός ο «κάποιος» το αντίστοιχο συναίσθημα πρέπει να βρει και καθαρά σεντόνια , κανένα πλυμένο ποτήρι.
Υ.Γ : Eύχομαι να μην έχω φάει πολύ σιχτίρισμα για την ταλαιπωρία 9 ωρών που υφίστανται αυτός ο κάποιος!

Σας φιλώ γλυκά,
 η φίλη σας, Β.!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ!
Booze Cooperativa: Koλοκοτρώνη 57, Αθήνα

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

“Ποιός σε πήγε, μανούλα μου, στα Starbucks;”


Η ώρα είναι δύο και δέκα το μεσημέρι (14:10), η Ε. με έχει αφήσει με το αυτοκίνητο στην οδό Συγγρού και πεθαίνω για έναν ζεστό καφέ, διότι μέχρι εκείνη την στιγμή δεν έχω πιεί κανέναν! Χρόνο έχω, αφού πίανω δουλειά στις 16:00, άρα που θα πάω;....στα Starbucks!!! Αν και πέρασα όλες τις καφετέριες που βρίσκονται επί της Συγγρού, θα επιλέξω για χιλιοστή φορά την συγκεκριμένη φτωχούλα επιχείρηση για τρεις κυρίως λόγους: Πρώτον, φτιάχνει πάρα πολύ ωραίο καφέ, απλά επειδή ξέρει και τι είναι, από που να τον αγοράσει και πως φτιάχνεται!!! Δεύτερον, όλοι οι χώροι είναι εξαιρετικά διαμορφωμένοι και διακοσμημένοι,και ήρεμα θα πιείς τον πρώτο καφέ της ημέρας σου!!! ( ή και το δεύτερο, τον τρίτο, ..) Τρίτον, βάζει μουσική που σε χαλαρώνει και δεν σου κλονίζει το νευρικό σύστημα!!! Και τα λοιπά,και τα λοιπά.....
Επανέρχομαι. Πάω, λοιπόν, μπαίνω να παραγγείλω και βλέπω το παλικάρι που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από μένα, όλο ύφος και τουπέ, που κυκλοφορούσε ωραία γκόμενα (ξέρεις τώρα, ο σκληρός, ο μαμάω και δέρνω) και μου έρχεται εμετός. Κρατιέμαι, δεν τον κάνω!! Και τον ακούω να λέει στην υπάλληλο: ''Να σου πώ, έβαλες σαντυγί;'', ''Αχ, ναι'' απάνταει η γλυκύτατη κοπελίτσα. ''Να την βγάλεις ,τώρα, δεν την θέλω'', συνεχίζει ο ευγενικότατος τύπος. (Τρα-γι-κός!!!) Την βγάζει, τέλος πάντων, κακήν κακώς, η κοπέλα και ρίχνει την υπέρτατη ατάκα του καρμίρη, το παλικάρι! ''Άκου, εκεί έδωσα 3,50ευρώ για την μαλακία και μου βαλε και σαντυγί.... Άααντε από κει''!!!!!! Κάγκελο, η δικιά σας! Ποιός σε πήγε, μανούλα μου, στα Starbucks; Ποίος σε πήρε από τα μαλλιά και σε πήγε; Όχι πές μου!!.... Που και αυτό να συνέβη, δηλαδή, (να σε φέρανε σούρνωντας) η κοπελίτσα, που μέχρι στιγμής έχει φτιάξει πάνω από 300 καφέδες, τι σου φταίει; Γιατί, δηλαδή, τη βλαχοσυμπεριφορά σου βρε αγόρι μου, να τη φάει η υπάλληλος -κι γω!!!!- στη μάπα;.... Και συνεχίζω και ρωτάω, είναι κάποιος άγραφος νόμος, ο οποίος μας επιτρέπει να μιλαμε σε οποιονδήποτε άνθρωπο δεν γνωρίζουμε, ανεξαρτήτου ηλίκιας, φύλου, ειδικότητας και δεν ξέρω και γω τι άλλο, με τόση αγένεια;;; Ο οποίος μας εξυπηρετεί και από πάνω;;;;...... Την απάντηση, φυσικά θα την δώσω μόνη μου στον εαυτό μου!!.. Γιατί, αγάπη μου, όταν είσαι βλάχος, είσαι βλάχος παντού και σε όλα σου!! Τέλος!!
Υ.Γ.: Ο δικός μου καφές ήταν για ακόμα μια φορά εξαιρετικός!! I Love Starbucks!!

Starbucks Coffee: Λ. Συγγρού 133, Αθήνα

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

"Από την Ξάνθη με αγάπη.."


Ναι, οk, το blog είναι για το urban life της Αθήνας. Όμως, έχουμε μπει σε εορταστικό κλίμα και έχουμε καλούς φίλους σκόρπιους και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, οπότε θα κάνουμε μία εξαίρεση. Γιατί τελικά μόνο τα ονόματα αλλάζουν και όχι οι καταστάσεις και τα νυχτοπερπατήματα..

"Η Πόλη με τα χίλια χρώματα - Ξάνθη"

Το ραντεβού είναι ξεκάθαρο, 12:30 το βράδυ -ακριβώς- στην είσοδο του μαγαζιού..Ένα κρασί και μερικά «κλικ» στο youtube αργότερα, φτάνουμε όλοι στο μαγαζί στολισμένοι και αποφασισμένοι να αποτινάξουμε από πάνω μας όλη την γκρίνια και πίεση της εβδομάδας. Μπουζούκια επαρχιώτικα…γιατί χρειάζεται και αυτό! Τα τραπέζια άδεια και τα φωτορυθμικά μάταια προσπαθούν να προσδώσουν αξία στη παλαιά αίγλη των μπουζουκιών. Ωστόσο το κέφι και η όρεξη δεν λείπει...θαρρείς πως δεν πεθαίνει ποτέ στον Έλληνα και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για νέους. Μέσα σε σύννεφα καπνού και παράταιρες νότες, 14 άτομα -ο καθένας με την ιδιοτροπία του και το δικό του όνειρο- σμίγουν και χορεύουν ασταμάτητα…δεν στο συζητώ όταν σκάει η πενιά στο τσιφτετέλι ..τύφλα να έχουν τα χανουμάκια! Ο χώρος γεμίζει από πρόσωπα οικεία σε όσους παρακολουθούσαν απογευματινές σειρές του ’90! Μα χρειάζεται και το ματζόρε, όποτε σειρά έχουν τα βαριά λαϊκά…πολύς πόνος ρε παιδί μου! 22 χρονών παιδιά είμαστε, αλλά έχουμε και εμείς τα σεκλέτια μας κύριε.. τι νομίζετε διαφέρουμε σε κάτι από τον Ξανθόπουλο; Λίγες φωτογραφίες για το καλό, μερικά ριγμένα ποτά και απομεινάρια τούρτας συνθέτουν το σκηνικό την ώρα της αποχώρησης μας! Και επειδή τιμάμε την ιδιότητα μας ως Έλληνες φοιτητές υπάρχει και συνέχεια…"ΑΔΙΕΞΟΔΟ" φίλοι μου… το μαγαζί του απανταχού καψούρη, του κατατρεγμένου αγρότη, της τελευταίας βίζιτας και του φοιτητή που είδε φως και μπήκε! «Τι να τα κάνω τα λεφτά»  προσπαθεί να τραγουδήσει η Βανδή…τι να τα κάνεις μάνα μου τώρα που δεν υπάρχουν…κάψ’τα να πάει στο διάολο -που λέει και η άλλη σπουδαία αοιδός Έυα Μιλλή. Χορός, χορός…ας κάνω κάτι πια και εγώ! Την τραβάμε την κόκκινη γραμμή εν τέλει και φεύγουμε από το αδιέξοδο. "Μπουγάτσα κανείς;" Μπα..δεν θα πάρω, 2.20 ευρώ τα 150 γραμμάρια, φωτιά και λάβρα έφτασε σου λέει η κρέμα (23 % Φ.Π.Α.)
06:30, δεν έχει ξημερώσει ακόμη και ο δρόμος της επιστροφής μόλις άρχισε… Μια γρήγορη ανασκόπηση της βραδιάς.. «με ένα στόμα, μια φωνή» ΑΝΑΝΕΩΣΗ! Ένα τηλέφωνο χτυπά, στα μεγάφωνα της πόλης ακούγεται το εορταστικό τραγούδι της Βανδή -ναι, ναι, πάλι Βανδή- και 3 άτομα χτυπάνε ελαφρά το πλακόστρωτο της πλατείας με το βάδισμα τους! Όλη η πόλη ησυχάζει έτουτη τη γλυκειά νύχτα και μόνο τα φωτάκια στα στολισμένα μπαλκόνια αναβοσβήνουν  αδιάκοπα…Κάπου εκεί ακούγεται στο βάθος και ο Χότζας που καλεί τους πιστούς για την πρώτη προσευχή της ημέρας. Δεξιά στο βουνό διακρίνει κανείς τον ερχομό του ήλιου και το κελάιδισμα των πουλιών σού το επιβεβαιώνει. Ό,τι και αν γίνει στη χώρα, όσα όνειρα και αν μας γκρεμίσουν, η τελευταία παράγραφος του παρόντος θα είναι δωρεάν και αποτελεί τη μόνη σταθερή μας πραγματικότητα…ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ!

Καφέ-μπαρ "Αδιέξοδο": Τσιμισκή 10, Ξάνθη