"Ωρέ πού πάμε; ωρέ;"

Ίσως να παραξενευτείτε από το θέμα του παρακάτω άρθρου, ίσως να μη σας συνηθίσαμε μέχρι στιγμής σε τέτοια θέματα, αλλά αφού το θέμα του blog είναι το τι βλέπουμε γενικά στην Αθήνα... θα σας πω τι βλέπω εγώ να συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο στην πόλη μας. Βλέπω παντού να ξεφυτρώνουν μαγαζιά με αναγραφόμενες πινακίδες όπως: "ΑΓΟΡΑ ΧΡΥΣΟΥ", "ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΗΤΑ" κ.α. Μπορείτε να αναλογιστείτε φαντάζομαι σε τι εποχές έχουμε φτάσει για να μας έχουν κυριεύσει τέτοιου είδους κιτρινομάγαζα (γιατί συνήθως θα τα βρείτε σ' αυτή την απόχρωση). Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη “κυριεύσει” αφού στην περιοχή μου έχω μετρήσει τουλάχιστον 10 σε χτυπητά μάλιστα σημεία κ σε αποστάσεις λίγων μόνο μέτρων. Τι γίνεται; Ποιος τα έχει; Γιατί κανείς δεν τα αναφέρει; Είναι νόμιμα; Είναι παράνομα; Ποιος δίνει άδειες για τέτοια μαγαζιά; Πού είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Μπορείτε να φανταστείτε πόσοι έχουν ήδη πέσει (και πόσοι ακόμη θα πέσουν) θύματα αυτών που δεν απέχουν καθόλου από τους τοκογκλύφους; Μάλλον δε θα γίνει όπως πάντα τίποτα,αλλά εγώ ένοιωσα την ανάγκη να το πω και κλείνω με την ελπίδα ότι κάποιοι θα ενδιαφερθούν και θα ασχοληθούν με το ζήτημα. Μην το περάσετε έτσι... πολλοί θα πέσουν στην παγίδα κ μπορεί να φτάσετε κι εσείς στην “ανάγκη” τους.

"Παράξενο φρούτο σου λέω.."

Μην το αρνείσαι. Σου έχει τύχει να είσαι μεθυσμένος νύχτα και να κοιτάς μία γκόμενα που δεν θα πρόσεχες καν την μέρα. Ή θα έλεγες "Γλυκούλα είναι ρε αδερφέ, αλλά ok". Kάτι ανάλογο έπαθα σήμερα με το Strange Fruit. Όχι της Holiday.. -με αυτό είμαι χρόνια καψούρης μεθυσμένος-ξεμέθυστος. Είναι ένα μικρό κόκκινο cafe-bar που έχω πιεί πάνω από δύο φορές τον espresso μου ή το τσάι μου εκεί, αλλά σήμερα το δοκίμασα στο λίγο πιο αργά του και στο λίγο πιο ποτό του -κάνει κρύο οπότε κονιάκ. Λίγο οι μουσικάρες που ακούγονται στο μαγαζί -από swing, jazz και blues μέχρι folk, Βjork και διασκευάρες- λίγο οι γιορτές, λίγο η παρέα -μιλούσαμε για το sex που κάνουμε και για το sex που δεν κάνουμε-  λίγο η όμορφη διακόσμηση με το καμπανάκι πίσω από τον dj -μου θύμισε κάτι από Circus αυτό το καμπανάκι, πριν γίνει στέκι για τα tale quale ημίαιμα τεκνα (διάλεξε εσύ που θα βάλεις τον τόνο) των Εξαρχείων και του Κολωνακίου, ξέφυγα όμως από το θέμα... Και λίγο το κονιάκ που λες, ήρθα και ερωτεύτηκα νύχτα, μαγαζί που δεν θα το πρόσεχα μέρα, παρά την κόκκινή του πρόσοψη. Καταρχάς, συνειδητοποίησα για ακόμη μία φορά ότι ο κόσμος βγαίνει σε συνοικιακά μαγαζιά που το αξίζουν και ότι τα μικρά μαγαζιά έχουν κέφι! Όταν άκουσα να παίζει το "love me or die", κατέβασα την τελευταία μου γουλιά κονιάκ και μία επική τζούρα από το στριφτό μου, κοίταξα την Σ. και είχα πλέον καταλάβει γιατί το αγαπάει τόσο αυτό το μαγαζί. Οπότε, αν δείτε κόσμο σε τρύπα της γειτονιάς σας, για κάποιο λόγο θα είναι εκεί.

Εγώ πάντως ξέρω σε ποιό party θα πάω για παραμονή Χριστουγέννων..

Υ.Γ: Παράξενα φρούτα και αυτοί που δουλεύουν στο μαγαζί..Λες ότι το έσκασαν από swing party άλλης δεκαετίας...for sure.

Strange Fruit: Πατησίων 354, Άνω Πατήσια

"Η χρονομηχανή του Μ."

Φίλος καλός. Ορισμός του ροκά. Το ένιωσε, το έγραψε, το έστειλε. Αναφέρεται σε δεκαετία που εγώ καλώς ή κακώς δεν πρόλαβα την Αθήνα. Μας άρεσε και το μοιραζόμαστε. Σε ευχαριστώ πολύ Μιχάλη Δελλή για το step back στο time που δεν έζησα: 

"Η μάσκα που κρύβεις"
.. τραγουδούσαν οι "ΤΡΥΠΕΣ" την δεκαετία του 1990 στην αρχή της εφηβείας μου και η έξαρση της οργισμένης τεστοστερόνης μου έφτανε στο pick της σε συναυλίες στο Ρόδον και σε κάτι υπόγεια bar στα Εξάρχεια.
Η Αθήνα πιο γκρίζα απο ποτέ, με τα λεοφωρεία να βγάζουν μαύρη ππίσσα (υπ'ηρχαν και εκπομπές με τους ρύπους στην TV),το ΜΕΤΡΟ το βλέπαμε σε ταινίες σε συνοικιακά σινεμά στους Αμπελόκηπους,αφού για να κατέβουμε στο κέντρο έπρεπε να το πούμε στους γονείς μας 3 μέρες πριν, ωστε να ξεπαγώσουν τον κιμά, να φτιάξουν ταπεράκι με κεφτεδάκια και να πάρουμε και την "ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ" , κάνοντας με το λεωφορέιο "Β2" απο ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ-ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ την ταινια "ΜΠΕΝ ΧΟΥΡ" να μοιάζει με παιδικό παραμύθι.
Φτάνοντας στο Σύνταγμα αρχίζαμε να βλέπουμε τους πρώτους μετανάστες και αναρωτιόμασταν "ρε συ όλοι οι φτωχομπινέδες τουρίστες έρχονται στην Ελλάδα πώς ντύνονται έτσι στις άλλες χώρες"? Γιατί εμείς για να μάθουμε να τρώμε το χαβιάρι και τον σολωμό (οχι τον ποιητή),τρωγαμε ξυλιές στον πωπο απο τον μπάτλερ-δάσκαλο του σπιτιού μας.
Τέτοιες μέρες Χριστουγέννων η Ερμού και η Αθηνάς με την χαρακτηριστική φωνή "ΦΤΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" απο τον κύριο Ανδρέα γέμιζε μεγαλοκοπέλες αφου η "νεολαία" πήγαινε Μοναστηράκι για "ΒΕΡΜΑΧΤ" και" ΦΛΑΙΤ"μπουφαν με κονκάρδες "MOTORHEAD","IRON MAIDEN" και οι wannabe "ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ" τσακώνονταν με τα wannabe PUNK "RAGE AGAINST THE ΚΑΠΗ (MACHINE ήθελα να πω)",'εξω απο το metropolis στην Πανεπιστημίου και όλοι μετά ενωμέμοι για τετράγωνο μπιφτέκι δίπλα στα Wendy's.
15 xρόνια μετά και ενώ ακόμη και οι "ΕΜΟ" έγιναν "ΗΜΟΥΝ" και πλέον στα σκαλιά του ΜΕΤΡΟ κάθονται σκυλιά, και ενώ στην Ερμού τα "ATTICA-ZARA-BERSHKA-H&M ή αλλιώς M&Ms όπως άκουσα πρόσφατα απο μια ξανθία στο δρόμο"έχουν κάνει την Αθήνα το κέντρο του shopping, το I-PHONE 5 αποτελεί το καλύτερο δώρο Χριστουγέννων εγώ ακομη αναρωτιέμαι...
Μήπως ο Ρασσούλης ήταν προφήτης όταν έγραφε το 'ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ" ή μήπως ο Βαρδής είχε το κληρονομικό χάρισμα όταν ερμήνευε "ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΛΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΓΙΑ ΝΟΙΚΙ"εν μέσω κρίσης σαν αλλος ΜΥΡΙΑΜ-ΤΖΟΣΟΥΑ?
Καταλήγω στον ποιητή ΓΙΑΝΝΗ ΑΓΓΕΛΑΚΑ και τραγουδώ αφήνοντας το "κέντρο".ΦΑΝΕΡΩΣΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ ΠΟΥ ΦΟΡΑΣ"..
'Αλλωστε μεταξύ της γέννησης και της σταύρωσης καινε τους καρνάβαλους.ΤΥΧΑΙΟ?ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!!!
ΦΙΛΙΑ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ....


Μetropolis: Πανεπιστημίου 54 & Μπενάκη (όχι αυτά που τα έκαιγαν)
Ρόδον: Όταν ήταν ανοιχτό έκανε γαμώ τα live
Wendy's: Όταν ήταν ανοιχτά, κάποιος σκαρφίστηκε τα Goody's

"Από την Ξάνθη με αγάπη.." #2

Ναι, οk, το blog είναι για το urban life της Αθήνας. Όμως, έχουμε μπει σε εορταστικό κλίμα και έχουμε καλούς φίλους σκόρπιους και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, οπότε θα κάνουμε ακόμη μία εξαίρεση. Γιατί τελικά πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι..Άσχετο.

"Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό"

Σίγουρα όλοι σας έχετε ανθρώπους για τους όποιους θα μπορούσατε να διανύσετε από λίγα έως αρκετά χιλιόμετρα για να τους συναντήσετε….Άλλοι το κάνουν εύκολα και άλλοι δύσκολα..άλλοι κάνουν 12 ώρες ταξίδι για ένα καφέ με την παρέα τους (βλέπε http://kane-niaou.blogspot.com/2011/12/starbucks.html) και άλλοι με το ζόρι μπαίνουν στο 5 (τρόλευ Λαμπρινή-Τζιτζιφιές) ώστε να απολαύσουν ένα κονιάκ στο Booze. Το απότελεσμα είναι πάντα το ίδιο.

Εφέτος οι περιστάσεις θα μου στερήσουν αυτό το παιδιάστικο ενθουσιασμό και κέφι που νιώθω σαν παίρνω την στροφή από Ανδριτσαίνης για Νιόβης, μα επειδή πιστεύω στην συμπαντική δικαιοσύνη κάποιος άλλος θα βιώσει το αντίστοιχο συναίσθημα! Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν οι φίλοι (καλά υπάρχουν και άτομα που γίνονται κομμάτια, που λέει και η ποιήτρια αλλά αυτά θα τα αναλύσουμε σε άλλη φάση) για να σε συμπληρώνουν και να καλύπτουν τα κενά σου..

Αυτά τα Χριστούγεννα σκεφτείτε καλά ποιοι άνθρωποι σας έχουν ανάγκη κοντά τους και θυσιάστε βρε παιδιά για λίγο την βολή σας ! Τζάμπα είναι μάνα μου! Όσο για μένα μην ανησυχείτε διόλου ..μπορεί ο Κρόνος να στάθηκε πολύ σκληρός μαζί μου όλο το 2011 αλλά επειδή είναι δίκαιος, κάτι μου φέρνει (και δεν είναι δέμα με ταπεράκια)! Οκ! σταματάω τις θεωρίες και πάω να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι γιατί για να βιώσει αυτός ο «κάποιος» το αντίστοιχο συναίσθημα πρέπει να βρει και καθαρά σεντόνια , κανένα πλυμένο ποτήρι.

Υ.Γ : Eύχομαι να μην έχω φάει πολύ σιχτίρισμα για την ταλαιπωρία 9 ωρών που υφίστανται αυτός ο κάποιος!

Σας φιλώ γλυκά,

 η φίλη σας, Β.!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ!

Booze Cooperativa: Koλοκοτρώνη 57, Αθήνα

“Ποιός σε πήγε, μανούλα μου, στα Starbucks;”

Η ώρα είναι δύο και δέκα το μεσημέρι (14:10), η Ε. με έχει αφήσει με το αυτοκίνητο στην οδό Συγγρού και πεθαίνω για έναν ζεστό καφέ, διότι μέχρι εκείνη την στιγμή δεν έχω πιεί κανέναν! Χρόνο έχω, αφού πίανω δουλειά στις 16:00, άρα που θα πάω;....στα Starbucks!!! Αν και πέρασα όλες τις καφετέριες που βρίσκονται επί της Συγγρού, θα επιλέξω για χιλιοστή φορά την συγκεκριμένη φτωχούλα επιχείρηση για τρεις κυρίως λόγους: Πρώτον, φτιάχνει πάρα πολύ ωραίο καφέ, απλά επειδή ξέρει και τι είναι, από που να τον αγοράσει και πως φτιάχνεται!!! Δεύτερον, όλοι οι χώροι είναι εξαιρετικά διαμορφωμένοι και διακοσμημένοι,και ήρεμα θα πιείς τον πρώτο καφέ της ημέρας σου!!! ( ή και το δεύτερο, τον τρίτο, ..) Τρίτον, βάζει μουσική που σε χαλαρώνει και δεν σου κλονίζει το νευρικό σύστημα!!! Και τα λοιπά,και τα λοιπά.....

Επανέρχομαι. Πάω, λοιπόν, μπαίνω να παραγγείλω και βλέπω το παλικάρι που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από μένα, όλο ύφος και τουπέ, που κυκλοφορούσε ωραία γκόμενα (ξέρεις τώρα, ο σκληρός, ο μαμάω και δέρνω) και μου έρχεται εμετός. Κρατιέμαι, δεν τον κάνω!! Και τον ακούω να λέει στην υπάλληλο: ''Να σου πώ, έβαλες σαντυγί;'', ''Αχ, ναι'' απάνταει η γλυκύτατη κοπελίτσα. ''Να την βγάλεις ,τώρα, δεν την θέλω'', συνεχίζει ο ευγενικότατος τύπος. (Τρα-γι-κός!!!) Την βγάζει, τέλος πάντων, κακήν κακώς, η κοπέλα και ρίχνει την υπέρτατη ατάκα του καρμίρη, το παλικάρι! ''Άκου, εκεί έδωσα 3,50ευρώ για την μαλακία και μου βαλε και σαντυγί.... Άααντε από κει''!!!!!! Κάγκελο, η δικιά σας! Ποιός σε πήγε, μανούλα μου, στα Starbucks; Ποίος σε πήρε από τα μαλλιά και σε πήγε; Όχι πές μου!!.... Που και αυτό να συνέβη, δηλαδή, (να σε φέρανε σούρνωντας) η κοπελίτσα, που μέχρι στιγμής έχει φτιάξει πάνω από 300 καφέδες, τι σου φταίει; Γιατί, δηλαδή, τη βλαχοσυμπεριφορά σου βρε αγόρι μου, να τη φάει η υπάλληλος -κι γω!!!!- στη μάπα;.... Και συνεχίζω και ρωτάω, είναι κάποιος άγραφος νόμος, ο οποίος μας επιτρέπει να μιλαμε σε οποιονδήποτε άνθρωπο δεν γνωρίζουμε, ανεξαρτήτου ηλίκιας, φύλου, ειδικότητας και δεν ξέρω και γω τι άλλο, με τόση αγένεια;;; Ο οποίος μας εξυπηρετεί και από πάνω;;;;...... Την απάντηση, φυσικά θα την δώσω μόνη μου στον εαυτό μου!!.. Γιατί, αγάπη μου, όταν είσαι βλάχος, είσαι βλάχος παντού και σε όλα σου!! Τέλος!!

Υ.Γ.: Ο δικός μου καφές ήταν για ακόμα μια φορά εξαιρετικός!! I Love Starbucks!!

Starbucks Coffee: Λ. Συγγρού 133, Αθήνα

"Από την Ξάνθη με αγάπη.."

Ναι, οk, το blog είναι για το urban life της Αθήνας. Όμως, έχουμε μπει σε εορταστικό κλίμα και έχουμε καλούς φίλους σκόρπιους και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, οπότε θα κάνουμε μία εξαίρεση. Γιατί τελικά μόνο τα ονόματα αλλάζουν και όχι οι καταστάσεις και τα νυχτοπερπατήματα..

"Η Πόλη με τα χίλια χρώματα - Ξάνθη"

Το ραντεβού είναι ξεκάθαρο, 12:30 το βράδυ -ακριβώς- στην είσοδο του μαγαζιού..Ένα κρασί και μερικά «κλικ» στο youtube αργότερα, φτάνουμε όλοι στο μαγαζί στολισμένοι και αποφασισμένοι να αποτινάξουμε από πάνω μας όλη την γκρίνια και πίεση της εβδομάδας. Μπουζούκια επαρχιώτικα…γιατί χρειάζεται και αυτό! Τα τραπέζια άδεια και τα φωτορυθμικά μάταια προσπαθούν να προσδώσουν αξία στη παλαιά αίγλη των μπουζουκιών. Ωστόσο το κέφι και η όρεξη δεν λείπει...θαρρείς πως δεν πεθαίνει ποτέ στον Έλληνα και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για νέους. Μέσα σε σύννεφα καπνού και παράταιρες νότες, 14 άτομα -ο καθένας με την ιδιοτροπία του και το δικό του όνειρο- σμίγουν και χορεύουν ασταμάτητα…δεν στο συζητώ όταν σκάει η πενιά στο τσιφτετέλι ..τύφλα να έχουν τα χανουμάκια! Ο χώρος γεμίζει από πρόσωπα οικεία σε όσους παρακολουθούσαν απογευματινές σειρές του ’90! Μα χρειάζεται και το ματζόρε, όποτε σειρά έχουν τα βαριά λαϊκά…πολύς πόνος ρε παιδί μου! 22 χρονών παιδιά είμαστε, αλλά έχουμε και εμείς τα σεκλέτια μας κύριε.. τι νομίζετε διαφέρουμε σε κάτι από τον Ξανθόπουλο; Λίγες φωτογραφίες για το καλό, μερικά ριγμένα ποτά και απομεινάρια τούρτας συνθέτουν το σκηνικό την ώρα της αποχώρησης μας! Και επειδή τιμάμε την ιδιότητα μας ως Έλληνες φοιτητές υπάρχει και συνέχεια…"ΑΔΙΕΞΟΔΟ" φίλοι μου… το μαγαζί του απανταχού καψούρη, του κατατρεγμένου αγρότη, της τελευταίας βίζιτας και του φοιτητή που είδε φως και μπήκε! «Τι να τα κάνω τα λεφτά»  προσπαθεί να τραγουδήσει η Βανδή…τι να τα κάνεις μάνα μου τώρα που δεν υπάρχουν…κάψ’τα να πάει στο διάολο -που λέει και η άλλη σπουδαία αοιδός Έυα Μιλλή. Χορός, χορός…ας κάνω κάτι πια και εγώ! Την τραβάμε την κόκκινη γραμμή εν τέλει και φεύγουμε από το αδιέξοδο. "Μπουγάτσα κανείς;" Μπα..δεν θα πάρω, 2.20 ευρώ τα 150 γραμμάρια, φωτιά και λάβρα έφτασε σου λέει η κρέμα (23 % Φ.Π.Α.)

06:30, δεν έχει ξημερώσει ακόμη και ο δρόμος της επιστροφής μόλις άρχισε… Μια γρήγορη ανασκόπηση της βραδιάς.. «με ένα στόμα, μια φωνή» ΑΝΑΝΕΩΣΗ! Ένα τηλέφωνο χτυπά, στα μεγάφωνα της πόλης ακούγεται το εορταστικό τραγούδι της Βανδή -ναι, ναι, πάλι Βανδή- και 3 άτομα χτυπάνε ελαφρά το πλακόστρωτο της πλατείας με το βάδισμα τους! Όλη η πόλη ησυχάζει έτουτη τη γλυκειά νύχτα και μόνο τα φωτάκια στα στολισμένα μπαλκόνια αναβοσβήνουν  αδιάκοπα…Κάπου εκεί ακούγεται στο βάθος και ο Χότζας που καλεί τους πιστούς για την πρώτη προσευχή της ημέρας. Δεξιά στο βουνό διακρίνει κανείς τον ερχομό του ήλιου και το κελάιδισμα των πουλιών σού το επιβεβαιώνει. Ό,τι και αν γίνει στη χώρα, όσα όνειρα και αν μας γκρεμίσουν, η τελευταία παράγραφος του παρόντος θα είναι δωρεάν και αποτελεί τη μόνη σταθερή μας πραγματικότητα…ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ!

Καφέ-μπαρ "Αδιέξοδο": Τσιμισκή 10, Ξάνθη

"Ο φίλος μου ο Ντοστογίεφσκι"

Σήμερα, στην εποχή που όλα γυρίζουν γύρω από την οικονομική κρίση, το ευρώ και την ''ζωή'' της Ενωμένης Ευρώπης, η Δήμητρα Παπαδοπούλου εμπνευσμένη από το σπουδαίο έργο, του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, “Το όνειρο ενός γελοίου”, γράφει και σκηνοθετεί την παράσταση “Ο φίλος μου ο Ντοστογίεφσκι”. Πρωταγωνιστεί ο Φάνης Μουρατίδης, ο οποίος υποδύεται έναν σύγχρονο Έλληνα που χάνει την δουλειά του, το πανάκριβο σπίτι του στο Ψυχικό, τα αυτοκίνητά του και κάθε ελπίδα για ζωή και μετακομίζει στον Άγιο Παντελεήμωνα Αχαρνών. Εκεί, αποφασισμένος να δώσει τέλος στη ζώη θα βρει παρατημένο τον “γελοίο” του Ντοστογιέφσκι. Θα το κρατήσει, όχι τόσο για να το διαβάσει, όσο γιατί έχει καταλάβει ότι είναι η μοναδική του παρέα. Έκει στο ισόγειο του στην Αχαρνών θα αρχίσει η περιπέτεια του και μαζί με τον “γελοίο” του θα καταλάβουν το νόημα της ζωής.

Εμείς βρεθήκαμε στην παράσταση, δεν το είχαμε ψάξει και πάρα πολύ με την υπόθεση, και απλά περιμέναμε να δούμε κάτι αρκετά καλό, απλά και μόνο λόγω σύνθεσης συντελεστών. Τελικά, μας ξεπέρασε κατά πάρα πολύ το έργο, αν σκεφτεί κανείς, ότι βγήκαμε από την αίθουσα απλώς αμίλητοι.. Το κείμενο, ήταν ένας “ψυχοβγάλτης”, που εκεί που έλεγες "τώρα θα κλάψω, γιατί μου το πάει στο δραματικό του και γουστάρω κιόλας", σου πεταγόταν η ατάκα με την συνοδεία μιας έκφρασης του Φάνη Μουρατίδη και πέθαινες στο γέλοιο!! Με την μαεστρία της ανατροπής λοιπόν, η Δήμητρα Παπαδοπούλου, μας θύμισε πόσο έχουμε αλλάξει εμείς οι άνθρωποι και πια δεν υπάρχουν αγάπες και λουλούδια παρά μόνο λεφτά και εξουσία -γελοίοι, με την κακή έννοια του όρου- αλλά μας φώναξε και τί μπορούμε να γίνουμε εάν αφήσουμε στην άκρη όλες τις ανούσιες διακρίσεις και δούμε πόσο ίδιοι είμαστε μέσα μας. Πόσο παιδιά είμαστε και πόση αγάπη και ουσία μπορεί να δώσει ο ένας στον άλλον -γελοίοι, με την σωστή έννοια του όρου. Η σκηνοθεσία της ίδιας και της Αγγελίτας Τσούγκου, σε συνδυασμό με τους υπέροχους φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη -μεγάλη η χάρη της- μας θύμισαν ότι τα πιο όμορφα πράγματα είναι τα απλά και τα ουσιώδη. Πλαισίωσαν υπέροχα και συμπλήρωσαν την ερμηνεία ενός ανθρώπου -που στο τέλος της παράστασης θες απλώς να τον αγκαλιάσεις για την ευγένεια της φάτσας του ρε αδερφέ! όχι μόνο για το ταλέντο- σε μία χώρα που αν μη τι άλλο γουστάρουμε τον σκηνοθετικό αυνανισμό, τα εντυπωσιακά τεχνάσματα και τα ψαγμένα. Όποιος βρεθεί στην παράσταση αυτή, θα μας θυμηθεί.. Aξίζει.

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ-ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ: Αμοργού 20, Κυψέλη

Ημέρες Παραστάσεων :

Τετάρτη : 20:30

Πέμπτη: 21:30

Παρασκευή- Σάββατο: 22:00

Κυριακή: 19:30

Τιμές Εισιτηρίων:
Γενική είσοδος: 18€
Φοιτητικό: 13€

"Δεν είναι εδώ Hollywood, σου το 'πα. Εδώ είναι παίξε, γέλασε και σώπα."

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Δεν θέλω να είμαι αφοριστικός και να κάνω γενικεύσεις για όλους τους ηθοποιούς. Οπότε: Έστω Χ, ο "ηθοποιός-ψώνιο". Τα μισά να μου είχες πει όταν μεγάλωνα με τις σειρές που έπαιζες και ονειρευόμουν να κάνω την ίδια δουλειά με εσένα και να παίξουμε μαζί, θα γινόμουν οδοντίατρος και η μάνα μου τώρα δεν θα είχε πίεση.
α)Και έχεις πρόσκληση σε παράσταση και δεν παίρνεις ένα πρόγραμμα..Γυφτιά.
β)Και κράζεις τον συνάδελφο πίσω του, στον δρόμο αλλάζεις πεζοδρόμιο, αλλά στην επίσημη τους φιλάς όλους..Ιούδας.
γ)Και ρωτάς τους συναδέλφους "Τι κάνεις?".... "Ό,τι κάνω εδώ και ένα χρόνο, που δεν κωλοκόπηκες να πάρεις ένα τηλέφωνο να μάθεις, μεταξύ μας."
δ)Και θες να ορμήξεις στον μπουφέ αλλά φοβάσε την κάμερα..Και ο καμεραμάν τρώει  και η ρεπόρτερ του STAR και οι συνάδελφοί σου. Kαι μετά χέζουν κιόλας! Ναι!!! Γιατί είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ!! Σιχτίρια.... Θέλω την μαμά μου....

"Κάτι χάλκινα φεγγάρια σαν το χθεσινό..."

Έχω βαρεθεί να ακούω να βρίζουν την πόλη μου.. Ναι, είναι βρώμικη. Ναι, είναι ακριβή. Ναι, έχει εγκληματικότητα. Ναι, έχει κουραστικούς ρυθμούς. Αλλά: Είναι βρώμικη γιατί έχει ζωή, και απλώς πρέπει να μάθουμε να την προσέχουμε περισσότερο. Είναι ακριβή, αλλά εκτός από το Κολωνάκι και το Γκάζι υπάρχουν τα Εξάρχεια, τα Πετράλωνα και το Σχιστό Κορυδαλλού. Έχει εγκληματικότητα όπως όλες οι μεγάλες πόλεις, αλλά έχει ακόμα δρόμους που μπορείς να περπατάς μόνος σου το βράδυ και ας προσπαθούν να μας πείσουν να μένουμε κλεισμένοι σπίτι. Όχι, ότι θα μας χάλαγε, γιατί το πολύ το βγαίνε βγαίνε το βαρίεται κι ο φαντάρος!! Εξάλλου αγαπάμε τζάκι -σόμπα ή αερόθερμο, ρακί, ταινία και δηλωτή με φίλους και ας κάθονται οι μισοί σε καρέκλες, οι τρεις σε καναπέ και οι υπόλοιποι στο πάτωμα. Έχει κουραστικούς ρυθμούς, αλλά και εμείς έχουμε την ενέργεια να αντέχουμε δεκάωρα σε σχολές και δουλειές και μετά να βγαίνουμε μέχρι το πρωί -ή να βλέπουμε και δύο ταινίες με τους φίλους και τα ρακόμελα μπροστά από το τζάκι. Μην γκρινιάζουμε λοιπόν με το "σπίτι" μας, που όλοι αγαπάμε να μισούμε μέχρι την στιγμή που αλλάζουμε κατοικία και μετά μας πιάνει το παράπονο για το πρώτο μας "δυάρι"! Γιατί αυτό το "δυάρι" έχει πολύ κόσμο και χίλια κακά, αλλά έχει και πολλές εθνικότητες, πολλούς πολιτισμούς, πολλές γεύσεις, πολλές μυρωδιές, διαφορετικές μουσικές και άπειρα χρώματα που συναποτελούν μία τέλεια τραμπάλα με το γκρίζο της πόλης - που μόνο αυτό ξέρουν να επικαλούνται οι μελοδραματικοί. Αυτή η τέλεια τραμπάλα σου θυμίζει ότι αυτή την πόλη την μισείς, γιατί πολύ απλά δεν σ'αφήνει να αγαπήσεις καμμία άλλη περισσότερο. Σαν τις κτητικές τύπισσες που σου ζαλίζουν τον έρωτα και στο τέλος τις παντρεύεσαι και περνάς και μέλι. Και στην τελική..έχει μία Ακρόπολη που όταν συναντάει κάτι χάλκινα φεγγάρια σαν το χθεσινό, εκεί γύρω στις 6:30 το απόγευμα, που νόμιζες ότι θα το πιάσεις και έκανε όλα τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στους δρόμους να ζηλεύουν, όχι απλά την συγχωρείς, αλλά της λες και ευχαριστώ. Καλές Γιορτές να έχουμε guys!!

"Kάντε πέρα να περάσω, κάντε πέρα να διαβώ!!"

Γενικά τον τελευταίο καιρό έχω ακούσει πολλά αστεία, αλλά αυτό που με έκανε να ξεκαρδιστώ από τα γέλια ήταν το εξής...θα βάλουνε λέει και wi-fi στο αθηναϊκό συγκοινωνιακό δίκτυο. Ότι τι;! Τα ρύθμισαν όλα τα άλλα στα μέσα μαζικής μεταφοράς κι αυτό που τους απέμεινε ήταν η ασύρματη δικτύωση (όλα τα ' χε η Μαριωρή ο φερετζές της έλειπε). Γιατί πώς θα επιβιβάζεται το ποζέρι με το i-phone 4S χωρίς να κάνει log in στα social networks και να ποστάρει “επόμενη στάση Σεπόλια”;

Κι εκτός του ότι έχουν αυξηθεί οι τιμές σε κάρτες και εισιτήρια - φυσικά ούτε καν κάνω τον κόπο να ακυρώσω εισιτήριο- ήρθε και το τελευταίο να με αποτελειώσει: Θα κοπούν λέει και αρκετά δρομολόγια στα λεωφορεία ή θα υπάρξουν μεγάλες καθυστερήσεις στα ήδη υπάρχοντα. Λες και είχαμε πριν τα πολλά δρομολόγια για να τα κόψουν κι αυτά ή μήπως έρχονταν ποτέ στην ώρα τους; Όπως καταλαβαίνετε έχω αφήσει τα κοκαλάκια μου περιμένοντας άπειρες ώρες σε στάσεις και σταθμούς (εγώ και χιλιάδες άλλοι φυσικά) και πρέπει να διοχετεύσω την οργή μου.

Κάπως έτσι ξεκινάει, λοιπόν, η ταλαιπωρία του ήδη καταταλαιπωρημένου επιβατικού κοινού...και δεν τελειώνει ποτέ το μαρτύριο. Το μαρτύριο στο στριμωξίδι...γιατί φίλε μου, όσο κι αν θέλουμε να το παίζουμε Ευρωπαίοι ποτέ δε θα τους φτάσουμε. Λένε ότι για να καταλάβεις πόσο τριτοκοσμική είναι η χώρα σου πρέπει να δεις πόσο στριμωξίδι πέφτει στα λεωφορεία. Αντιλαμβάνεστε δηλαδή τα επίπεδά μας...ο πάτος,τα σκατά και τελευταίοι εμείς! Να μη μιλήσω (που θα μιλήσω δηλαδή γιατί με πνίγει το δίκιο) για το πόσο άξεστοι είμαστε. Ξεκινώντας απ' αυτές τις καταραμένες κυλιόμενες σκάλες του μετρό που ποτέ δε θα μάθουμε ότι καθόμαστε δεξιά. Ακούτε; ΔΕΞΙΑ! Ναι γιατί υπάρχουν και κάποιοι που βιάζονται και όχι δε θέλουν να πάνε από τις συμβατικές σκάλες. Κι άντε αυτό να το δεχτώ, εσύ ρε φίλε που όταν ανοίγει η πόρτα σε βλέπω να έχεις αράξει το κορμάκι σου σε όλο τον κεντρικό στύλο, κι εντάξει καταλαβαίνω πόσο γουστάρεις τη φάση, αλλά δε σε ψήνει να κάνεις λιγάκι πιο κει να πιαστώ κι εγώ;! Γιατί δυστυχώς δεν το έχω με τα ακροβατικά κι ούτε θέλω να γίνω χαλκομανία στο τζάμι, πόσο μάλλον να πέσω στον διπλανό, μπροστινό, πισινό που παίζει και να βρωμάει η μασχάλη του ή να είναι κανένας παππούς που έχει κατεβάσει πέντε σκελίδες σκόρδο για την πίεση. Το ανέχομαι όμως κι αυτό και φτάνω στον τελικό προορισμό μου που πρέπει να βγω...εκεί, εκεί άσε με να βγω και μετά μπες! Πρώτα βγαίνει ο κόσμος και μετά μπουκάρουμε. Μη μου ταράζεις το νευρικό μου σύστημα. Αυτά ισχύουν και για εσένα που κάθεσαι μπροστά μου και με εμποδίζεις να βγω. Κατέβα για λίγο και ξαναμπαίνεις, μην κάνεις δήθεν στην άκρη κι αναγκάζομαι να κάνω παρκούρ για να βγω! Όσο για εσάς του υπόλοιπους κάντε ρε παιδιά λίγο παραμέσα να χωρέσουμε όλοι, μπας και ξεκινήσει το ρημαδιασμένο κι έτσι για λίγο να αισθανθούμε ότι ίσως κάποτε να προχωρήσει και η ανθρωπότητα...

"Πόσο πάει η ταρίφα μέχρι Κουλτούρα;!"

Και μου λέει ο Δ. την ιδέα του blog, και μου αρέσει,και αρχίζω να σκέφτομαι ποιό θα μπορούσε να ήταν το πρώτο μου θέμα!! Και δεν τα πάω και πολύ καλά γιατί άρχισα να χάνομαι στις σκέψεις-ιδέες μου (το έκαψα δηλαδή)!! Από το αδιέξοδο θα με βγάλει μετά από λίγες ώρες το ταξί που πήρα από την οδό Συγγρού, περίπου στις 18:30, κατευθυνόμενη προς το Μέγαρο Μουσικής!! Μείζον θέμα,ταξί. Γιατί ο κόσμος χρησιμοποιεί τα ταξί; Για να φτάνει στο προόρισμό του εύκολα και γρήγορα; Δεν ξέρω!! Εγώ τα χρησιμοποιώ λόγω βλακείας και βαρεμάρας και γι' αυτόν τον λόγο μου συμβαίνουν τα άπειρα!! Τα χρησιμοποιούσα δηλαδή, διότι, τώρα με την οικονομική κρίση προσπαθώ να απεξαρτηθώ από τη χρήση των ταξί!!

Επιβιβάζομαι λοιπόν, καλησπερίζω τον κύριο (κύριος ήτανε και μάλιστα έμοιαζε με έναν πρώην γκόμενο μιας φίλης μου, κακό σημάδι!!!), ακούω το ραδιόφωνο να παίζει ντέρτι, αισθάνομαι την μυρωδιά των ποτισμένων από τσιγάρο καθισμάτων και αρχίζω να χαζεύω την όμορφη Αθήνα.. Κάποια στιγμή, κοιτάζω το ταξίμετρο, και βλέπω ότι δεν το είχε πατήσει!!! Το κερατό μου,σκέφτομαι!!! ''Συγγνώμη'', του λέω, ''μέχρι στιγμής πόσο είναι, γιατί δεν γράφει;;''. ''Αααααα,δεν γράφει γιατί μου χει χαλάσει'', μου λέει. Το κέρατο μου,ξανασκέφτομαι!!! ''Αλλά, γενικά, κοπελιά πάει γύρω στα 8 ευρώ αυτή η διαδρομή. Την έχουμε κάνει τόσες φορές και ξέρουμε απ' έξω πλέον τις τιμές'' Δεν ξέρετε αν μου είπε την αλήθεια, ε; Ούτε, κι εγώ!! Αλλά, τα έδωσα. Για τόση βλακεία μιλάμε! Φάε σκατά Σ. Κανονικά έπρεπε να κατέβω, και να μην πληρώσω τίποτα, αλλά δεν το έχω κάνει καμία από τις άπειρες φορές που με έχουνε κλέψει σε ταξί, οπότε είπα να μην χαλάσω την παράδοση!! Βέβαια, καλά να πάθω, γιατί αφού το πάθημα δε μου γίνεται μάθημα, γιατί να μη με κλέβουν; Όχι, καλά να πάθω! Συμπέρασμα 1ο: Κομμένα τα ταξί, που παίρνω χωρίς λόγο συνέχεια και χαλάω του κόσμου τα λεφτά -που δεν έχω κιόλας!! Συμπέρασμα 2ο: Πρέπει να αρχίσω να βρίζω και κανέναν άγνωστο στον δρόμο (π.χ. ''Ταρίφες'')!! Ως πότε θα είμαι το καλό και γλυκό κοριτσάκι που δεν αντιμιλάει ποτέ και σε κανέναν!!!(Μη τυχόν και γελάσει κανένας...που δεν με ξέρει!!)

Ευτυχώς, την ωραία μου ημέρα, που κατά το απόγευμα μου τη χάλασε ο ταρίφας, μου την ξανάφτιαξε στις 20:00 -ακριβώς- η μουσικοθεατρική παράσταση "Εdith Piaf - Une Vie en Rose et Noir" με θέμα τη ζωή της Edith Piaf!!!! Η Nathalie Lhermitte -εκπληκτική ηθοποιός με μια μοναδική φωνή- για σχεδόν 2 ώρες δεν μας άφησε να πάρουμε ούτε για μια στιγμή το βλέμα μας από πάνω της!! Την ζωή της Piaf μας την αφηγήθηκε ο Jacques Pessie και ακορντεόν έπαιξε φανταστικά ο Aurelien Noel!! Άντε και σε άλλα με υγεία και με το ΜΕΤΡΟ!!!

Ταξί: Παντού όταν δεν τα χρειάζεσαι, πουθενά όταν τα έχεις ανάγκη.

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: Βασ.Σοφίας και Κόκκαλη

"Φίλε έχεις κάτι ψιλά να πάρω να φάω;"

"Φίλε αυτή την στιγμή παίζει να έχεις και περισσότερα λεφτά από εμένα..". Αυτή είναι συνήθως η γεμάτη ειλικρίνεια απάντηση που δίνω σε όσους μου ζητούν λεφτά, και κακώς την αλλάζω ενίοτε. Τελειώνω που  λες από σχολή και πάω να την κάνω. Με σταματάει ο Ζ. "Ρε συ...δεν έρχεσαι μέχρι το υπόγειο να πάρω κάτι να φάω και να μου κάνεις και παρέα;" μου λέει, "Και δεν έρχομαι;" του λέω. Ανακάλυψα λοιπόν ότι στο κυλικείο της ΑΣΟΕΕ έχει ωραιότατο πεϊνιρλι -σε αντίθεση με τους καφέδες που απλώς δεν πίνονται- μόνο 1,80 ευρώ, και είπα να φάω καμμιά "βρωμιά" να γλιτώσω από την νηστικομάρα μου. Αφήνω τον Ζ. και πάω μέχρι του Ψυρρή με τα πόδια -καθώς το τρένο στο Μοναστηράκι ακόμη βαράει trance, και είχε και ωραία μέρα. Βρίσκω την Τ. και την Η. και πάμε TAF για καφέ. Kρύωνα και πήρα κονιάκ. Μαλάκας. Ωραία η μουσική, αλλά πάει το 7ευρο. Οπότε αφού έχω μείνει με 13 ευρώ στην τσέπη για την υπόλοιπη ημέρα ξαναπάω με τα πόδια από Ψυρρή στο Πανεπιστήμιο να βρω την Σ. να αράξουμε Εξάρχεια που οι τιμές είναι ακόμα νορμάλ. Στον δρόμο βλέπω McDonalds (τα κλασσικά του Συντάγματος που επίσης βαράνε trance ανά τακτά χρονικά διαστήματα γιατί τα καίνε; Αυτά.) και λέω που λες να φάω καμμιά βρωμιά να γλιτώσω από την νηστικομάρα μου την δεύτερη. Τα παίρνω πακέτο και περπατάω. Στο Πανεπιστήμιο λοιπόν, με σταματάει μία γλυκειά κυρία -που ούτε γλυκειά, ούτε κυρία αποδείχτηκε- που μου ζητάει ψιλά να φάει κάτι φθηνό από το περίπτερο. Χαμογελάω ο πατέρα Τερέζα και έχοντας τύψεις από τους δύο ζητιάνους πιο πίσω στην Σταδίου που ήταν ξάπλα στον δρόμο μες στο κρύο και τους έκλασα, της απλώνω το χέρι με το 1 από τα 2 cheeseburger -1,50 ευρώ από 1 που ήταν Τάκη μου. Και τι γυρνάει και μου λέει η θεότητα;! "Τι είναι αυτό;" μου λέει. "Σάντουιτς." της λέω. "Ναι..Με κοτόπουλο είναι ή με μπιφτέκι;" μου λέει μες στην τσίτα αυτή την φορά. Μαλάκας. "Με μπιφτέκι." της απαντάω. "Α, εντάξει." μου λέει. Λοιπόν, στα δευτερόλεπτα που έκανα να της απαντήσω κόντεψε να μου το πετάξει στο κεφάλι και άντε να καθόμουν μετά να ξεμπέρδευα πίκλα από μπούκλα. Ωστόσο θυμήθηκε αμέσως ότι ήθελε να πάρει "κάτι φθηνό από το περίπτερο να φάει" και άρχισε να κουνάει το cheese σαν να ήταν σκουπίδι και φώναζε "Δεν μου αρέσουν εμένα αυτά!!" και δώσ'του εμένα να τρέχει το σαλάκι από την 2η νηστικομάρα της μέρας..Συμπέρασμα 1ο: κλάφ'το cheese που θα το φάει ο Blink στο Σύνταγμα -αν και εξαφανίστηκε το ζωντανό μετά τους Αγανακτισμένους. Συμπέρασμα 2ο: Tupper από αύριο, γιατί δεν βγαίνω μάνα μου και μου τη λέει το κάρμα μου (ντυμένο Ζητιάνα του Λόρκα). Και περίμενε εσύ τώρα Πανεπιστήμιο την Σ. με άδικα λαδωμένο χέρι και μισοχορτασμένος.. Όαση αποτέλεσε η Βεργίνα στα Εξάρχεια, που δεν την είχα επισκεφτεί τόσο καιρό, με πολύ καλό σουβλάκι και καλό κρασί!! Ναιιι!! Και τιμές σούπερ εννοείται. Και σταμάτησε να κάνει πείνα επιτέλους και αράξαμε με τις ώρες. Αν άλλαζαν και εκείνο το cd θα ήμουν άλλο τόσο ευτυχισμένος.

ΑΣΟΕΕ (ΟΠΑ): Πατησίων 76, Βικτώρια
ΤAF: Noρμάνου 5, Μοναστηράκι
ΜcDonalds: Ερμού 2, Σύνταγμα
Βεργίνα: Βαλτετσίου 62, Πλατεία Εξαρχείων